شبنم عشق

کبوتري، سحر اندر هواي پروازي                 ببام لانه بياراست پر، ولي نپريد

رسيد بر پرش از دور، ناوکي جانسوز            مبرهن است کزان طعنه بر دلش چه رسيد

شکسته شد پر و بالي، نزار گشت تني             گسست رشته‌ي اميدي و رگي بدريد

گذشت بر در آن لانه، شامگه زاغي                طبيب گشت، چو رنجوري کبوتر ديد

برفت خار و خس آورد و سايباني ساخت         براي راحت بيمار خويش، بس کوشيد

هزار گونه ستم ديد، تا به روزن و بام                ز برگهاي درختان سبز پرده کشيد

ز جويبار، بمنقار خويش آب ربود                  بباغ، کرد ره و ميوه‌اي ز شاخه بچيد

گهي پدر شد و گه مادر و گهي دربان             طعام داد و نوازش نمود و ناله شنيد

ببرد آنهمه بار جفا که تا روزي                     ز درد و خستگي و رنج، دردمند رهيد

بزاغ گفت: چه نسبت سپيد را بسياه                 ترا بياري بيگانگان، چه کس طلبيد

بگفت: نيت ما اتفاق و يکرنگي است                تفاوتي نکند خدمت سياه و سفيد

ترا چو من، بدل خرد، مهر و پيونديست           مرا بسان تو، در تن رگ و پي است و وريد

صفاي صحبت و آئين يکدلي بايد                    چه بيم، گر که قديم است عهد، يا که جديد

ز نزد سوختگان، بي‌خبر نبايد رفت                زمان کار نبايد به کنج خانه خزيد

غرض، گشودن قفل سعادتست بجهد                چه فرق، گر زر سرخ و گر آهن است کليد