طـايـر دولـت اگـر بـاز گــذاري بـكــنــــــــد     يـار بـاز آيـد و بـا وصـل قـراري بـكــنـــــــد

ديـده را دسـتـگـه درّ و گهر گر چه نمـانـد     بـخـورد خـونـي و تـدبـيـر نـثـاري بـكــنـــد

دوش گفتم بـكـنـد لعل لبـش چاره‌ي من    هـاتـف غـیـب نــدا داد کـه آری بـکــنـــــد

کـس نـیـارد بــر او دم زنــد از قـصـه‌ی مـا     مـگـرش بــاد صــبـا گـوش‌گــذاری بـکـنـد

داده‌ام بـاز‌نــظـــــر را بـه تـــذروی پـــرواز       باز خوانـد مـگـرش نقش و شکاری بکنـد

شهر خالی ست ز عشّاق،بـُوَد کز‌طرفی     مـردی از خویش بـرون آید و کاری بـکـنـد

کـو کـریـمی که ز بـزم طربـش غـمزده‌ای     جـرعه‌ای در‌کشـد و دفـع خمـاری بـکـنـد

یا وفـا ، یا خبـر وصـل تـو ، یا مرگ رقیـب     بـُوَد آیا که فلک زین دو سه کاری بـکـنـد

حــافـظــــا گـر نـروی از در او هـم روزی        گذری بـر سرت از گوشـه کـنـاری بـکـنـد